امام
باقر (ع) از جدش علی بن الحسین (ع) روایت کرده که امام حسن مجتبی (ع) در
خطبهای که خواند چنین فرمود: «... قال الله تعالی لجدی صلی الله علیه و
آله حین جحده کفرة اهل نجران و حاجوه: «فقل تعالوا ندع ابنائنا و انبائکم و
نسائنا و نسائکم و انفسنا و انفسکم ثم نبتهل فنجعل لعنة الله علی
الکاذبین» فاخرج جدی صلی الله علیه و آله معه من الانفس ابی و من البنین
انا و اخی الحسین و من النساء فاطمة امی فنحن اهله و لحمه و دمه و نفسه و
نحن منه و هو منا» . (خدای تعالی در آن وقت که کافران نجران گفتار جدم
را منکر شده و با او محاجه کردند به او فرمود: «فقل تعالوا ندع ابنائنا..»
دراین وقت جدم رسول خدا (ص) پدرم را از «انفس» و من و برادرم حسین را از
«بنین» و فاطمه مادرم را از «نساء» (انتخاب کرده) با خود برد، پس ماییم اهل
و گوشت و خون و جان او، و ما از اوییم و او از ماست.) 3. واحدی در کتاب
اسباب النزول از جابر بن عبدالله نظیر حدیث فخر رازی را نقل کرده و به
دنبال آن از شعبی روایت کرده که گفته است: «ابنائنا: الحسن و الحسین، و
نسائنا: فاطمة، و انفسنا: علی بن ابیطالب رضی الله عنهم